A bisavoa de miña avoa chamada María Juana, coñecida como Majuana, fai moitísimo anos atrás nunha tarde cando marchaba de traballar o campo na zona coñecida como o Fridouro en Ribadetea (Ponteareas), topouse cun fermoso año branco solto. Vendo que non había ninguén con el nin recordaba ningún veciño da zona a quen pertencese, acercouse e colleuno, quedando abraiada pola súa fermosura e mansura. Xa pola noite, unha vez na casa, o puxo nunha cerradiña que tiña no interior desta e fixo as tarefas do lar incluído a adormecer seus fillos. Unha vez soa, acercouse o lume, espiuse e púxose a quitar os pulgóns das roupas. Foi entón, cando estaba alí soiña na noite o calor do lume cando escoitou do teito da casa cunha voz moi burlona.
- Jajaja agora que cho vin me vou jajaj
Majuana asustouse e viu po teito que era de onde viñan as voces burlonas, pero alí non había nada máis cas vellas vigas de madeira, e voltou escoitar.
- Jajaja Majuana, agora que cho vin me vou jajaj
Entón Majuana voltouse levantar alarmada e comezou a ver para todolos lados, non había ninguén pero notaba unha presenza. Pasados un segundos esa presenza desapareceu, tranquilizándose un pouco, pero voltou quedar abraiada cando viu para a cerradiña onde estaba o fermoso año, pois xa non estaba. Majuana entendeuno e deuse conta, o Tardo a visitara en forma de año.
Das estantántigas.
Fai tamén moitas lúas
atrás, cando miña bisavoa era aínda unha meniña, camiñaba pola noitiña xunto a
seu irmá Agustín camiño a casa. Andaban dirección súa casa situada no barrio de
Eido Monte en Ribadetea por un camiño pegado o monte que viña do barrio da
Barronca.
Foi entón, cando a
altura case da única casa que atopábase preto do camiño, Agustín que era maior
que miña bisavoa Silvina, sentiu un escalofrío por todo o corpo e seus músculos
tensáronse, pois sentía unha estrana presenza.
Pouco máis adiante, no eido da
casa por onde tiñan que pasar, Silvina distinguiu unha sombra entre a escuridade
e rapidamente díxollo o seu irmá, o cal contestou, non mires e tira pra adiante.
Cando pasaron a
altura do eido, Silvina puido distinguir aquela sombra e viu que tiña forma de
cabalo, un cabalo estrano e escuro. Voltoulle dicir o seu irmá o que alí había,
o cal respondeu cunha voz asustada e cos músculos agarrotados, non mires e tira pra adiante.
Chegaron a cama e
ambos deitáronse, Silvina estaba sorprendida, mentres que Agustín aínda estaba
aterrado, pois sabia que vira unha estántiga. O día seguinte morreu a vella de
aquela casa.
Das estantántigas
Xa pasados anos
despois, cando miña bisavoa era xa máis muller, tamén camiñaba pola noite na
zona de Figueiredo polo camiño que une os barrios da Barxela con os Casquizos e
Covas en Ribadetea.
Andaba soa e a bo
ritmo, pois a noite votaráselle enriba e coa escuridade case non se miraba
nada. Foi entón cando diante dela, no medio da escuridade sentiu fortes pasos
cara ela. Eran pisadas pesadas pero esta
seguía sen ver nada, cando estes fixéronse máis fortes Silvina deteuse asustada
e xusto diante dela, pasaron dous gatos. Ambos eran negros coma a mesma noite,
un era grande, o outro aínda pequeno, pasaronse xusto pegadiña a ela, nen se
asustaron nen se deteron e seguiron seu camiño voltando adentrarse na
escuridade camiño do barrio da Barxela.
Silvina asustada
apresurou o máximo o paso para chegar a casa, pois sabia que o que vira non era
normal, e seguramente, tampouco deste mundo. Nos seguintes días morreron no
barrio da Barxela unha vella e un meniño moi pequeno, o que lle recordaba os
gatos negros que naquela dirección camiñaban.
Nota autor, estas historias son froito do rico folclore e lendas da miña propia familia na parroquia de Ribadetea, Ponteareas.
