Mitoloxía: A Cabra do Monte

A morte segundo a mitoloxía pódese disfrazar de moitas cousas, así na Galiza, onde somos o segundo pais con máis cultura da morte despois de Exipto, unha cultura milenaria que se perde na noite dos tempos chegando a crear auténticos camiños da morte dende outras afastadas rexións cara o territorio galaico.

Dentro da morte, hai testemuñas na nosa terra que din que se pode transformar en diferentes animais que avisan a súa chegada, como os cans ou as mesmas galiñas. Neste caso imos falar de outro misterioso fenómeno disfrazado de animal que se da en moitas rexións da Galiza, como no val do O Condado de onde e o autor deste blogue, onde por moitos séculos e ata a actualidade, tivo aterrados cos seus cánticos nocturnos a todos os que a escoitábanse, nalgunhas rexión chámanlle a cabra do ar, noutros a aveoloine e aquí e coñecida como “a cabra do monte, o paxaro da morte.

 

Este mitolóxico paxaro, cando se achega a morte dun individuo, canta nos redores da súa vivenda camuflado pola tenebrosa noite. Seus cánticos soan similares os de unha cabra e sempre sae do escuro monte, por iso seu nome de “cabra do monte”. Son moitos os testemuñas dos cánticos desta forma da morte disfrazada de paxaro, e máis, asegurase que cando canta en menos dunha semana vai morrer alguén ou ata varios durante un curto período de tempo.

Actualmente os paxaros que se atribúen a cabra do monte son as aves rapaces nocturnas, como a curuxa, o bufo ou a choia entre outros. Pero moitos testemuñas sobre todo da Galiza máis rural como no val do Tea, aseguran que non se trata de ningún destas aves, “a cabra do monte non e un paxaro calquera, só aparece cando vai morrer alguén e canta dende o monte o máis cercan a casa do que vai morrer durante uns días antes a morte.” Así asegurou unha testemuña falando deste ser, referíndose a que máis que un animal e a mesma morte disfrazada, pois só aparece cando vai morrer alguén.

Tamén hai que na escoitaron moitas veces xa na súa vida, e poden chegar a dicir; “Dende a miña casa, cando escóitoa pola noite, dependendo a dirección que vaian os cantos sei en que zoa da aldea vai morrer alguén, e se na mesma noite canta en máis dunha dirección, e que vai haber varios defuntos. Polo normal seus cánticos son vellos, pero tamén hai veces que seus cánticos son dunha ave nova, polo que entón o que vai morrer vai ser unha persoa nova.”

 

Na actualidade as crenzas neste ser mitolóxico fóronse perdendo pouco a pouco, pero no rural aínda que os máis novos dubidan da súa existencia, existe un gran respecto pois aínda son moitos os que aseguran que o viviron na súa propia pel, e que o paxaro da morte e mesma morte co as.