Interesante: El Polo Norte Magnético se está moviendo hacia Rusia

Las líneas azules muestran el campo magnético terrestre del norte y el polo norte magnético en la presentación artística.

El Polo Norte magnético de la tierra se está moviendo hacia el este, hacia Rusia, a una velocidad aproximada de 40 millas (64 kilómetros) por año, debido a cambios que se están produciendo en el núcleo magnético de la Tierra, como indican investigaciones realizadas recientemente.

El núcleo se encuentra demasiado profundo para que los científicos puedan observar directamente su campo magnético. Pero, los investigadores pueden deducir los cambios que se producen en el mismo a través de sofisticados sistemas y a través de los satélites desde el espacio.

Desde hace unos años se ha apreciado una corriente desconocida que surge desde las profundidades del núcleo, y que está ocasionando un rápido desplazamiento del mismo.

“Y es esta región (el núcleo), que podría ser el responsable del movimiento del polo magnético fuera de su posición natural, que desde hace mucho tiempo se encuentra en el norte de Canadá”, dijo Arnaud Chulliat, geofísico del Institut de Physique du Globe de Paris en Francia, como dio a conocer la revista National Geographic.

El Norte Magnético, es identificado por las brújulas, y actualmente nos lo encontramos cerca de la isla de Ellesmere en Canadá. Los navegantes han utilizado el norte magnético durante siglos para guiar sus naves, actualmente, los sistemas de posicionamiento global han reemplazado en gran medida estas técnicas tradicionales, muchas personas siguen utilizando la brújula cuando sus equipos no son capaces de comunicarse con los satélites GPS.

El Polo Norte magnético terrestre se ha movido poco desde que fuera descubierto por los científicos en 1831. Mas tarde, a partir de 1904, se apreció que el polo magnético comenzaba a desplazarse hacia el noreste a un ritmo constante de 9 millas (15 kilómetros) por año. En 1989 se apreció una aceleración, y en el 2007 los científicos confirmaron que el Polo está moviéndose a gran velocidad hacia Siberia, a razón de 34,37 millas (55,60 kilómetros) por año.

La Tierra tiene un campo magnético, porque en el núcleo se encuentra hierro sólido rodeado de hilado de metal líquido, esto crea un sistema similar a una dínamo ocasionando nuestro campo magnético. En un reciente estudio, se demostró que el mar también influye en dicho campo.

Los científicos sospechan que el núcleo fundido está en constante movimiento, aunque no pueden probarlo, esta puede ser por lo tanto la causa, así nos lo hace ver Chulliat, pero no pueden pese a ello, predecir si se van a producir nuevos cambios, o si realmente llegará a pasar por Rusia, y por el contrario retornará a sus orígenes, o si tomará otra dirección. En resumidas cuentas, no tienen claro el porque se está moviendo el campo magnético.

Noticia sacada do blogue CAMBIA TU MUNDO...DESPIERTA!!
http://cambiaelmundodespiertate.wordpress.com/2011/01/23/el-polo-norte-magnetico-se-mueve-y-afecta-a-los-seres-vivientes/

Avistamentos: ¿Ovnis sobre Ferrol?

Estas fotos foron mandadas o programa televisivo Cuarto Milenio no seu tempo, ambas quedaron sem respostas do que poderian ser.

Noticias: ¿Bruxos en ponteareas?

Aparecen restos de una práctica de brujería en un camino rural. Los objetos se hallaron en un vial paralelo a la A-52.

G.P. - PONTEAREAS Vecinos de Ponteareas denuncian la aparición de unos restos de ritos de brujería en un vial paralelo a la autovía que une varias zonas del municipio como la parroquia de Moreira, A Porteliña, Sequeiros y Ganade (Areas).
Los ritos debieron realizarse en la madrugada del pasado viernes o noches anteriores en esa zona muy próxima al río Tea y donde confluyen varias pistas vecinales. Se trata de dos pequeñas cazuelas de barro en las que se introdujo sal, productos alimenticios, un pintalabios y un paquete de cigarrillos. Además las personas que realizaron el rito dejaron a medio fumar un puro.
No es la primera vez que en la comarca aparecen restos de conjuros, vinculados en algunas ocasiones a creencias antiguas o a "remedios" a los que acuden de forma incrédula algunas personas creyendo que lograran resultados.
La zona es históricamente proclive a este tipo de actividades debido a la popularidad que tuvo en el pasado el "ciprianillo", libro de hechizos que se atribuye San Cipriano, santo que se venera con una romería en Guláns, a la que acuden numerosos devotos de la zona.
Hace dos años habían sido encontraros restos de otro rito de parecidas características en la parroquia de San José de Ribarteme, en As Neves.

FARO DE VIGO, NOVEMBRO DE 2010.

Fauna insólita: Quenllas perigosas nas costas galegas

No pasado ano 2010, voltaronse avistar tiburóns peregrinos preto das costas galegas, ata algúns foron filmados. Pero nom som casos aíslados, pois estes grandes depredadores mariños peregrinan nosas costas moitas veces.

As grandes quenllas devoradoras da Galiza

O contrario da crenza popular, as grandes quenllas non som exclusivos das augas tropicais. Cando se aproxima o verán, no Atlántico Norte hai unha serie de cambios nas correntes oceánicas. Ademáis, co vento e a rotación da Terra, as augas superficiais arrastranse o interior do océano e serán substituídas por augas profundas, ricas en nutrientes. O que fai que millóns de algas microscópicas suban a supeficie. Esta herba colosal atraer moitos animais, e á súa vez, outros virán depredadores viran por estes. Toda esa turbulencia vai facer moitas especies formen migracións longas que afectan tanto pequenos planctons como a grandes especies. Algunhas realmente grandes.

O “mako” (Isurus oxyrhinchus) é unha das quenllas máis coñecidas da Galiza, esta pode chegar a ser seriamente perigosa. Aínda que é de hábitos oceánicos, no verán fai achegamentos as costas. Fai algúns anos advertiron da súa presenza nos baixos de San Andrés de Teixido (Cedeira), onde se atopaban en grupos, o que é moi raro pois é un animal bastante solitario. Este peixe é un predador temible, e probablemente o máis rápido das quenllas. Súa presa favorita som os bonitos e os bancos de caballa, as que persigue nas súas migracións. Isto explica a súa aproximación á costa galega, por exemplo o bonito fai a súa migración anual das Azores para o Golfo de Biscaia.
Por esta razón aumenta a captura de mako no verán.Pero aveces os mariñeiros levanse sorpresas o ver algúnhas capturas desta quenlla, coma en agosto de 2003, un pesqueiro de Muxía capturou un impresionante mako de 400 quilos e 4 metros, a tan só 30 km da costa (é a foto que ilustra o reportaxe). Por sorte este tipo de xigantes makos som pouco común nas nosas costas.

Hai outro tipo de mako, o cailón (Lamna nasus), que tamén é relativamente abundante no mar aberto. Ás veces en busca de sardiñas e caballas, adentrase no interior da rías. Ao contrario do Mako azul, este prefire augas mais frías, ademáis de ser máis tranquilo. Ambas teñen unha notable semellanza co seu curmán, o temido tiburón branco (Carcharodon Carcharias), do cal non hai nomeamento para confirmar a súa aparición na Galiza. Con todo, non hai razóns biolóxicas para impedir a súa presenza, aínda que sexa de paso.

Aínda que normalmente nom alcanzan o tamaño do capturado en Muxía, a quenlla oceánica máis común na Galiza é a quenlla azul (Prionace Glauco). Moi agresivo e voraz, se tirase sangue o mar ou peixe fresco, o pouco tempo podeselle ver merodear a zona por docenas, nunha actitude moi agrsiva na que chegan a devorarse entre eles nalgúnhas ocasións. Eles comen todo e proba diso é unha historia contada por un mariñeiro galego que viña do Gran Sol: “Nunha noite de verán estando parados na alta mar, tiraronse liñas con anzois pola borda. Cando se recolleron apareceu no medio un tiburón azul. Unha vez a bordo destriparono, levando a sorpresa de atoparse no seu estómago nada menos de ovos fritos e salchichas. A explicación era sinxela: o cociñeiro tiña tirado ao mar os restos da cea da tripulación, e a quenlla nom desperdiçiou a oportunidade de probar algo exótico”. Con isto querese decir que devoran todo canto se lles cruza por diante, hai súa peligrosidade.

Tras estes, tamén temos quenllas de pequena escala, aínda que algúns con moi mal caracter, polo que nom podemos confiarnos. Entre eles destacan os cazóns, alitáns, etc. Nom sabemos na actualidade de mortes por quenlla nas costas galegas, pero probablemente na época dos grandes naufraxios nestas costas, sobre todo na Costa da Morte, súa presenza nom deveu ser escasa.

A quenlla inimiga do home, ou o home inimiga da quenlla

Ningún outro animal no mundo xera no home tal reacción de pánico que é capaz de producir unha quenlla. A súa reputación sombría bém de vellas historias, case sempre falsas, que narraban sanguentos atentados en pequenos barcos afundiros, con náufragos e tripulación devorados.
Hoxe, pouco mudou, o igual que pasou en terra os lobos e súas lendas malditas, as quenllas sobretodo por culpa dos medios de comunicación, que sen dúbida grazas a súas películas fixeronlle o maior dano, retratandos como feras que deben ser exterminados... co único propósito de encher os bolsillos. Súa influencia sobre a opinión pública alcanzou un punto tal que, nun bo libro sobre quenllas podese ler a ironía con que o autor "esclarece" o papel da gran aleta dorsal das quenllas, "non é para asustar os espectadores, senón que actua como un estabilizador para a natación".

Exemplar de mako capturado preto de Muxía de 400 Kg de peso e 4 m de lonxitude.

Pequena quella aparecida nunha praia de Arteixo.

Documental, a tumba do apóstol Santiago, realidade, engaño ou invención

¿Como sabemos quen está enterrado en Santiago? pois a verdade e que contanse con varias fontes como as arqueolóxicas que se escavaron baixo a catedral, escritas da época e posteriores, culturais, sociais e politicas sobre feitos, polo que cun estudo pode chegarse a saberse algúns día quen esata ali aterrado...
Antecedentes, Santiago e Hispania

Hai quen aseguraba que Santiago predicara e morrera na rexión do Imperio Romano de Hispania, pero certo é que nom hai probas disto nim escritas, nim arqueolóxicas nim prácticamente en forma folclórica (de fala).

O que se sabe prácticamente con certeza é que o apóstolo foi degolado polas súas crenzas en Xudea, e máis asegurase case que esta aterrado no Monte dos Olivos. ¿Entón como chegou a Galiza?

Pois para contestar millor esta pregunta temos que retroceder o século V, onde se di que Xesús mandou aterrar os apóstolos no lugar onde predicaran (aínda que resulta difícil de creer que Xesús mandase entorno o ano 400 tal orde).
Asi temos posteriormente Breviario Apostolorum escrito a finais do século VI e principios do VII, onde se escribe de forma terrenal o posible translado dos restos apostolicos a Hispania, e máis se detalla un ligar chamado “Arcis Marmaricis”, deste translado saíron en tempos posteriores moitas lendas máis divinas que reais e de pouca creibilidade, mesturando fechas e aparicións divinas .

O certo e que esta historia costa crela, pois ata o ano 813 que é cando se descubre a presunta tumba nom hai máis datos nim referencias, nim os cronistas da Gallaecia Suevia como Hidacio de Chaves ou Orosio que aparte eran eclesiásticos e este último tamén historiador nos falan de nada do que acabamos de escribir.
A necesidade de buscar fe e un patrón cristián na Iberia da época

No ano do descubrimento pois recordemos que estamos nun periodo histórico onde a maior parte da Península Ibérica esta en mans mouras. Na cristiandade que mal subsistía escondida nas montañas do norte, concretamente o Reino Astur necesitaba chamar a atención da Europa cristián, que coa axuda do estado papal de Roma poideron crear a escusa do apóstolo para recuperar as terras da Iberia roubadas polos infieis mouros.

Certo é que despois do descubrimento centos de cristiáns de toda a cristianidade peregrinaron a Santiago para ver a tumba do apóstolo, facendolle este competenza a propia Roma ou Xerusalen.
Con esta peregrinaxe empezou a preocupación da cristiandade europea por Santiago e súas terras e en axudar e facer guerra os infeis mouros que ameazaban a tumba. Asi naceron as aparicións máis políticas e militares que relixiosas como o famoso Santiago Matamouros, o cal só serbia para dar animos os exercitos contra o inimigo mouro, tamén comezarián as cruzadas Ibericas con axuda das cortes máis destacadas europeas…

Estatua de Santiago-Matamouros na catredral.

O descubrimento da tumba.

Según a historia, Paio era un ermitán que vivía ala polo 813 d.C na zona onde hoxe se atopa Santiago. Este miraba algunhas noites unhas luces que caián nunha fraga cercana. Estas luces ián acompañadas de aparicións celestais, o que chamou a atención do bispo de Teodomiro de Iria Flavia.

Teodomiro pasou tres días con Paio e viu caer tamén as luces do ceo na fraga, a cal estaba completamente chea de maleza e vexetación e dende esa chamouse Campus Stellae. No seu interior atoparon unhas ruinas de marmore as cales por gracia divina Teodomiro dixo que era a tumbado apostolo.

Polas descripcións das ruinas sabese claramente que eran de orixe romano, e máis certamente unha parecía certamente que se trataba dunha “mansio” ou pousada de hospedaxe da antiga Vía XIX romana que por ali pasaba unindo Iria Flavia e Brigantium (A Coruña). Ata posiblemente poidera ser a mansio Asseconia, a cal se decía que atopabase saíndo de Iria en dirección Brigantium.

Restos arqueolóxicos escavados baixo a catedral

Polos restos arqueolóxicos escavados e atopados en Santiago de Compostela sabemos que súas terras xa estaban habitadas moito antes. Pois o primeiro crese que na ladeira occidental había un antigo castro posiblemente preromano pola súa toponimia, no que som hoxe as ruas do Castro, Castrón Douro e rúa Callobre. Nom apareceron restos ata hoxe pero certo e que as zonas están demasiadas edificadas pa atopalos.

Logo atoparonse restos dunha necrópole ou cemiterio debaixo da actual catedral e parte da Praza da Quintana. Esta ten dous periodos de ocupamento, un primeiro tardo-romano, no cal comezaria co final do Imperio na Gallaecia onde se atoparon tumbas de tegula ou tellas e ladrillos, logo toparianse máis modernas feitas de pedra ou cavadas na pedra na súa época de remate xa ca presenza Sueva na Gallaecia.
O segundo periodo aparecerá a partir do descubrimento da tumba e despois de un longo periodo de avandono deste cemiterio. Despois do descubrimento ata o século XII, xa que moitos querián ser aterrados preto do apostolo. A partires do século XII comezaria a construcción da basílica romanica polo que deixariase de usar a necrópole.

Na época de Paio, simplemente había unha pequena comunidade campesinos xunto a pequena igrexa de San Fiz, chamado o sitio Lovio. En canto o que descubriu tamén ten explicación arqueoloxica, pois el descubriu simplemento os restos de catro pareces de marmole, según el. Pero arqueolóxicamente falan dunha edificación romana na zona da catedral moito maior. Hai restos de canles de auga, ladrillos e lucidos para as paredes nos socalcos da Praza de Quintana, o que da entender que ali oubo unhas termas romanas. Restos de un asentamento moito maior unido as posibles termas chegan o subsoló da catedral, polo que se cree que ali había unha gran estructura romana, aparte de que por ali pasaba a Vía XIX.

Estes restos falan dunha gran “mansio” ou pousada, xa que tamén se fala que ali se unía a vía que iba a Lucus Augusti (Lugo), polo que era un gran cruce de rutas da época. Asi sabendo que os romanos enterraban seus difuntos en necrópoles alexadas das cidades e preto das vías, podemos imaxinar que polo seu tamaño ali estaría unha gran pousada no cruce de camiños, posiblemente a chamada Asseconia. Nos seus redores se faria un cemiterio vinculado posiblemente a cidade de Iria Flavia pola súa próximidade, unha vez avandonada a pousada se utilizaría parte de esta para estructurar e facer as tumbas máis destacadas do cemiterio.

Compostela lugar emblemático, ¿quen realmente pode estar ali aterrado?

Aínda asi sabendo o que sabemos, os redores de Compostela sempre foi un lugar emblemático e enerxético. Pois o mesmo caudillo mouro Almanzor cando destruiu por completo o templo que ali había polo ano 997, sabendo o pouco respeto que lle tiña e crenza cristián, deixou a tumba do apóstolo intacta, pois nom se atreveu a tocala, pouco propio do seu carácter.

Pero si sabemos de outro personaxe ala polo século IV, que foi considerado o primeiro martil galego (aínda que seguramente había anteriores), esté tubo unha historia moi parecida a de Santiago pero podese decir que máis real, falamos dun dos galegos máis censurados e famoso da nosa historia, de Prisciliano.

Coñecido como predicador cristián e druida o mesmo tempo, revolucionou a conciencia dos galegos o punto de chegar a decirse que ser galego era ser priscilianista. Esté predicou o cristianismo de forma distinta, mezclando coas raizes celtas desta terra, defendendo a imaxe e simbolismo da muller contra a imaxe machista do cristianismo, tratando por igual os máis pobres… Por estas causas foi declarado herexe pola cristiandade e perseguido, xulgado e decapitado inxustamente a finais do siglo IV na cidade francesa Tréveris xunto a seus discipulos, seus pensamentos foron censurados aínda ata día de hoxe.

Pero a o priscilianismo a conta de desaparecer coa súa morte, aumentou nombrando a Prisciliano martil do pobo da Gallaecia de aquela época. Seus restos máis dos seus discípulos foron transladados a súa Gallaecia natal, onde serían aterrados nun lugar aínda descoñecido. (Historia moi parecida a do apostolo de seu viaxe de Xudea a Hispania)
Douscentos anos despois chegou a Galiza o bispo oriental Martiño de Dumio, o que acabou radicalmente cos pensamentos de Prisciliano, moi fortes aínda nas terras galaicas.

Recordemos que o que atopou Paio era de orixe romana, coincidindo coa época que asesinaron a Prisciliano. Nom poderia ser que a este o aterraran na necrópole que existía na Compostela da época é utilizaran restos da pousada que ali existía pa facerlle unha tumba as condicións da súa persoa, polo que provocaría unha avalancha de peregrinos galaicos devotos as súas crenzas por visitar súa tumba… só e unha hipotese.

Tamén pode defender esta hipotese a tradición cristián de cambiar o nome das cousas pagáns por cristiáns como fixo por toda Galiza con montes, santos etc.
Tamén recordar que o camiño de Santiago antigo chega a Fisterra, onde o parecer xa había unha ruta insolita de antes incluso da chegada dos romanos para chegar o fin do mundo, onde se acababa a terra coñecida, vindo xentes de todo o occidente europeo a outro sitio enigmático como e Fisterra.

Outra hipotese agora do autor, que só unha hipotese, é que o famoso patrón pagan de esta terra, Breogan, sexa a lenda hipotetica escrita tamén na Alta-Idade Media por monxes druidas irlandeses referindose a Prisciliano, xa que nesa etapa esté estaba censurado e como herexe. Recordemos que esa historia nos fala dun Breogan, neste caso un guerreiro destas terras que chega a Irlanda e lles aprende o celtismo. Pero se cambiamos nesa lenda Breogan por Prisciliano como patrón da Gallaecia, e Irlanda polo intento deste de expandir súa crenza cristián-celtica polo Imperio Romano, pode dar lugar moitas cousas nunha época moi oscura e censurada…
Debuxo de predicadores-druidas cristiáns enterrando a Prisciliano.

Tablón mundial: O misterios dos páxaros caidos do ceo

Aparte dos primeiros casos en EE.UU, tamén foron relatadas mortes masiva de aves e peixes no Brasil e Nova Zelandia. Esta mañá, 50 aves se atoparon mortas nas rúas de Suecia.

O representante do departamento de Maryland do Medio Ambiente, Dawn Stoltzfus, estímase que o fenómeno pode ser debido a un "estres por auga fría" no caso dos peixes. Oficiais culpan como responsables os fogos artificiais para as primeiras duas mil mortes de aves en Arkansas (EE.UU), ou liñas de enerxías polas aves de Louisiana, pero a maioría mantense escéptico sobre estas explicacións que soan a escusas rápidas. Segundo o informe The Huffington Post, Dan Cristol, profesor de bioloxía e cofundador do Instituto de Estudo Integral do comportamento das aves no College of William & Mary, dixo á AP que quedou relutante en crer tales explicacións, " a non ser que literalmente alguén puxo algo no lume, e literalmente o lanzara contra as aves do ceo. "

Noticias: Burato xigante aparecido na provincia de Lugo

No pasado mes de novembro un burato xigante de máis de 20 metros de diámetro abriuse nun prado na Serra O Courel, preto da parroquia de Romeor, nunha ladeira empinada a moi pouca distancia da estrada entre as parroquias de Mostarda e Millares.

O prado, que pertence a unha familia da parroquia de Milares, era utilizada como pasto pra as ovellas. Os propietarios están preocupados por se o fenómeno se repete, piden ao Consello Municipal de Lugo e a Xunta de Galicia investigar o porque do burato..

Como xa informaron amigos lectores de Lugo, as famosas oleadas de ovnis que ocorriron na Galiza na década de 1990 coincidiu cunha serie de movementos sísmicos extraños en Galiza, con epicentro en Lugo.

E ao parecer, este burato de Lugo ten máis de 20 metros de diámetro, máis a superficie do cráter é de moitos metros máis como podese ver na imaxe.

Este fenómeno coincide coa aparición dunha serie de buratos xigantes que abrironse recentemente noutros países como Guatemala, China, Venezuela, Alemaña, Portugal, Rusia, Florida…

O misterio en fotos

Extraña natureza na creación deste fungo atopado en Ribas do Sil.

Este extraño animal foi fotografiado unha noite de veran nunha praia de Vigo por un turista, o cal chegou pensar que era un cocodrilo ou algo non coñecido. Vendo as fotos a conclusión que podese sacar e que tratese en principio dun congrio morto na praia, o que parece o máis probable.

Relatos do autor: Espellos, reflexos ou máis alá

Nunca vos preguntastes que hai detrás dun espello, ¿porque levantas un brazo e no espello levantalo outro? ¿e realmente e a nosa imaxe a que sae no espello? ¿somos nós realmente?

En todas as culturas da historia preguntaronse se o espello era un invento dos deuses ou dos demos. A verdade e que aínda hoxe nadie o sabe, porque vendose a o espello un podese namorar da súa propia imaxe ou odiala, ¿e quen te di se esa e tua imaxe?

Nalgunhas culturas falan que atraves dos espellos podiaase velo futuro, almas de mortos o incluso como iba morrer un.
A verdade e que se un ponse só enfrente a un espello, é tenta verse fixamente aos ollos, podese ver como parece que alguén nos esta vendo os ollos fixamente, con mirada atenta e misteriosa, como se de outra extraña persona ou ser se tratase.

Pois isto foi o que lle aconteceu a un grego chamado Marcial na época clásica grega:

“Marcial era un rapaz de condición moi humilde que vivia en tempos antes de cristo no sur da Grecia.
Unha maña, Marcial levantouse cedo, colleu como todas as mañas seu rebaño de ouvellas e marchou pa un prado na montaña.
De camiño o prado, entroulle a sede, e decidiu ir beber a unha pequena lagoa que se atopaba cerca.
Cando este se dispuña beber fixouse na auga, e viu un fermoso e xoven rostro que tamén o miraba fixamente.

Dende aquel día Marcial acercaase todalas mañas a lagoa pra ver o bonito rostro, tanto o atraia que acabou namorandose deste, polo que pasabanse horas vendo un po outro fixamente.
Asi foi tal o amor de Marcial cara esa imaxe, que unha maña tentou besala, pero só besou auga, e cando voltou ver para o rostro veu como se deformaba coas ondas. Entón Marcial deuse conta que tentara besar e estaba namorado da súa propia imaxe, de seu rostro, del mesmo.
Marcial colleu tal tristura que decidiu subir o monte chorando e quitarse a vida, xa que non podía pasar o resto da vida namorado da súa imaxe.”

Isto foi o que lle pasou a Marcial según o conto grego, un pobre rapaz que xa en tempos antes de cristo confundiu seu reflexo de tal forma que acabou namorado deste e quitándose a vida, asi que se algún día tedes tempo, tentadevos ver atraves do espello, e e teredes a extraña sensación de que alguén vos observa a vos, iso si, non vos namoredes del.

Tablón mundial: ¿Bacterias extraterrestres?

Revelado o misterio. A NASA anunciou o descubrimento dun modo de vida que non vén do espazo como se dixera nun primeiro momento, senón do Lago Mono en California (Estados Unidos). Os Científicos da axencia espacial estadounidense descubriron unha nova forma de vida, unha bacteria que rompe os esquemas coñecidos ata agora.

A clave está na composición química das súas moléculas. Todas as formas de vida coñecidas ata a data combinan seis elementos: osíxeno, carbono, hidróxeno, nitróxeno, fósforo e xofre. Esta bacteria, sen embargo, substitúe o fósforo por arsénico, un veleno potente.

Este descubrimento fai evidencia que a vida pode desenvolverse de forma diferente do ata agora coñecido. Os científicos cren que o descubrimento pode mellorar as técnicas utilizadas para buscar vida fóra da Terra.

Agora só nos queda preguntarnos, ¿verdade ou nova manipulación da NASA?

Videos destacados do You Tube: EL VIDEO QUE NO QUIEREN QUE VEAS

Galaico-Extraño: A misteriosa orixe dos canguros atropelados en Lugo

¿De onde viñeron os dous canguros que en pouco máis dunha semana se atoparon mortos nas estradas da rexión de Terra Chá? ¿E Lugo unha rama da Australia marsupial?
A intriga esta servida, aínda que algúns expertos lles semella claro: estes exemplares escaparon dalgún cercado ou zoolóxico, hai quen sospeita que foron adquiridos como animais domésticos e cando medraron foron abandonados.

O primeiro apareceu por primeira vez hai unha semana nunha estrada en Castro de Rei, os veciños tiveron a primeira sospeita que o animal fuxira dun circo que días antes estivera en Vilalba. Para moitos o suceso foi anecdótico. Con todo e aínda recente o anterior, o mércores outro espécime se atopou morto preto de Meira, levando o caso dos marsupiais comezaron a ser algo extraño.

" Caeron dun avión", bromeou Gerardo Guitián, responsable de Marcelle Zoo (no municipio de Outeiro de Rei), o que acoden centos de visitantes semanais, principalmente escolares. A ducia de canguros que ten é unha das maiores atraccións do parque.
Pódese pensar que os animais se atoparon mortos nos últimos días viñan do zoolóxico, pero Gerardo descártase. En primeiro lugar, porque eles debían ter saltado varios muros, e segundo, porque serian atacados polos cans e non atinxían os 70 quilómetros de distancia en que apareceron. "Ademais, terémoslles colocados un chip", dixo.

Este home é un amante dos animais, dixo que a seus canguros da variedade Wallaby de Bennet, teñen un forte salto de lonxitude, pero non en altura. Atinxen velocidades ata 50 Km por hora.
No recinto de Marcelle, reprodúcense e de feito unha nai tiña un bebé onte, o período de xestación é entre 30 e 35 días.

Véndense en Padrón

A pesar de que as tendas de animais de Lugo dixeron que non había ningunha posibilidade de comprar canguros, sabase que é posible en Galicia obter estes mamíferos nativos de Australia. En Padrón unha tenda que é responsábel Teodoro Ben, pódese conseguir por un prezo de 3.000 euros por parella.
Incluso zoolóxicos ás veces poñen excedentes a venda ao público, xa que non é unha especie protexida.

Ben explicado que a reprodución dos canguros en Galicia é feita en cautividade en non liberdade, estes animais no parque Marcelle aliméntanse de herba seca, eles terían unha dificultade de adaptación nos montes da Galiza pola súa orografía. En calquer caso, cualifica os exemplares que son vendidos aquí veñen de países europeos como Alemaña, Holanda e Bélxica.
Fontes de la Garda Civil de Lugo informaron de que a Seprona non abriu ningunha investigación por considerar que non son un perigo para o público. En todo caso, lembra os donos de animais que quérense librar deles, que hai un centro de recuperación para a vida salvaxe en O Veral, Lugo.

Mitoloxia Galega: O Apalpador, o papa noel galego.

O Apalpador, a personaxe mítica do Nadal galego.

O Apalpador (tamén coñecido como Pandigueiro ou Apalpadoiro) é un vello carboeiro que mora nas montañas do Courel. Leva unha vida sinxela, sen grandes preocupacións, sempre vestido co seu vello casaco remendado e a súa boina. É unha persoa humilde, sen avareza, que partilla o pouco que ten co resto da xente. E as castañas son a súa larpeirada preferida!

Cada 24 de decembro (ou 31 de decembro, segundo a zona) baixa das montañas e vai visitar os meniños e meniñas galegas. Entre nas casas á noitiña, cando están a durmir, e apálpalles o bandullo para saber se están ben mantidos. A quen pasaron fame e teñen a barriga vacía, déixalles unha presa de castañas co desexo de que no próximo ano vivan con fartura. A quen a teñen chea déixalles tamén unha presa de castañas co desexo de que continúen así todo o ano.
Mais o Apalpador é xeneroso e non só deixa castañas, senón que tamén dá presentes aos cativos. Estes presentes non son obxectos de consumo nin de grandes almacéns, son detalles feitos á man, libros, música non comercial, produtos de comercio xusto... Produtos sinxelos dun home sinxelo.

Entón xa sabedes, este Nadal lembraivos deste vello carboeiro á hora de pedir os regalos!

♫ Vaite logo meu nenín, ♫
♫ marcha agora prá camiña, ♫
♫ que vai vir o Apalpador ♫
♫ apalparche a barriguiña. ♫

Persoaxes de lenda: O home lobo galego, Manuel Blanco Romasanta

Manuel Blanco Romasanta. Este nome e aínda causa medo en Ourense. Un caso que atraeu moita atención no século XIX e que foi xulgado e condenado por licantropía, como un home lobo.

Seus crimes consistían aparentemente en agredindir súas vítimas cunha violencia desproporcionada. Despois mortos, tiraballe a graxa coporal, o unto, co que negociaba e vendia aos compradores. Esta actividade de comercialización de graxa humana a que se dedicaba lle rendeu o apelido de "o do unto” ou sobre todo o "sacamanteigas".
A figura do "sacamanteigas", coñecida en Galiza, ten a súa orixe no carácter real e foi usado pra asustar os nenos dende o século XIX.

E realmente o primeiro Psicokiller do cal se ten constancia, é realmente unha evidencia que el realmente críase que era un lobo. Foi perseguido pola Garda Civil, polo que fuxiu para Castela baixo a identidade de Antonio Gómez.

Foi detido pola Garda Civil en Nombela (Toledo), preto de Escalona, o 2 de xullo de 1852. El rexeitouse en todo momento ser Romasanta, pero de todas formas foi levado a Verín para xuízo. No tribunal de Verín, a súa actitude cambiou drasticamente.

Tras a detención, viu o xuízo, polo que un sumario de máis de 2000 páxinas detallaban polo menos trece mortes, a maioría mulleres. Este sumario revela como, baixo a incredulidade dos presentes no xuízo, Romasanta afirma que foi vítima dunha maldición que o fixo cometer os asasinatos. El dixo que entrar nun estado no que cesou a actividade humana e converteuse nun lobo, estado que durou entre dous e oito días. Asi corria os montes, merodeando e acechando. Tamén recoñeceu ser sempre consciente, pero incapaz de facer algo para frearse da maldición, aínda que tras o trance sentiase mal e arrepentiase dos feitos.

Condenado por licantrofia causou o interese da raíña Isabel II, que lle pediu un indulto da morte polo garrote. Isto permitiu a Romasanta seguir vivo.

Romasanta pasou ata seus últimos días nunha cárcere de Ourense, na que o parecer vestíase dentro da súa celda de muller, aínda que tamén se di que morreu nas celdas de Celanova. Outra curiosidade foi que era de moi baixa estatura, e soia gañarse a confianza das mulleres e era considerado polos homes como efeminado, polo que sorprendeu moitísimo a que se descubrise quen era.
Hai quen di tamén polas serras ourensáns que o “sacamanteigas” e “o do unto” nom eran o mesmo.

Todo sobre Romasanta e o seu xuízo estan nos arquivos históricos do Reino de Galiza.


Retrato feiro de Manuel Blanco Romasanta alia "O do unto" ou "Sacamanteigas"

Presentación

Neste blog escribirase sobre a Galiza máis oculta, das lendas populares, mitoloxia, da cultura pagán e misteriosa, extraños avistamentos e historia. Descubre a parte oscura e misteriosa deste páis máxico e fantastico, terra de meigas, mouros, meigallos, tranos e montes encantados.